×
Lata siedemdziesiąte to burzliwy okres rozwoju łódzkiej energetyki. Nie ma prawie roku, w którym w jednej choćby elektrociepłowni nie przekazano do eksploatacji kotła energetycznego czy bloku.
W 1973 roku na obrzeżach miasta – pomiędzy ulicami Nowotomaszowską, Augustów i Zakładową – rozpoczęto prace przygotowawcze pod budowę EC-4.  Nowa lokalizacja była zbieżną z przewidywanym rozwojem miasta – powstaniem osiedli mieszkaniowych „Widzew – Wschód” i „Olechów” oraz przeniesieniem zakładów przemysłowych z centrum Łodzi do powstającej równolegle „Dąbrowy Przemysłowej”. Założenia techniczno-ekonomiczne budowy EC-4 uwzględniały zainstalowanie bloków ciepłowniczych BC-50 i BC-100 oraz kotłów wodnych WP-120 i WP-200. Miała być to jedna z największych elektrociepłowni w Polsce. Rzeczywiste zapotrzebowanie na energię cieplną oraz faktyczne możliwości finansowania tych przedsięwzięć znacznie zweryfikowały ówczesne plany. W rezultacie w EC-4 wybudowano cztery kotły WP-120, dwa bloki BC-50 i w roku 1992 przekazano do eksploatacji blok BC-100. 
W 1989 roku w wyniku likwidacji przedsiębiorstwa Centralny Okręg Energetyczny (dawniej Z.E.O.C.), dwa jego zakłady – Zespół Elektrociepłowni (w skład którego wchodziły wszystkie 4 łódzkie elektrociepłownie) i Zakład Sieci Cieplnej utworzyły jedno przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Zespół Elektrociepłowni w Łodzi.
Lata dziewięćdziesiąte dla Zespołu Elektrociepłowni, to poza wspomnianym wcześniej blokiem BC-100 w EC-4, głównie inwestycje proekologiczne i modernizacje podstawowych urządzeń wytwórczych. Modernizowana jest również sieć cieplna w zakresie ograniczania strat (wymiana rurociągów na preizolowane) oraz lepszego wykorzystania energii (automatyzacja węzłów cieplnych i opomiarowanie zużycia ciepła przez odbiorców).