Zakończenie okupacji wiązało się z koniecznością doprowadzenia urządzeń do stanu pełnej zdolności eksploatacyjnej i przywrócenie potencjału wytwórczego do przedwojennego poziomu (w momencie zakończenia wojny moc zainstalowana w elektrowni wynosiła 13,1 MW). Na podstawie postanowień Traktatu Wersalskiego udało się odzyskać jeden z wywiezionych do Niemiec turbozespołów. Zamiast drugiego turbozespołu, za dopłatą 1 miliona marek niemieckich, przywieziono z Niemiec nieco większy – o mocy 6,4 MW. Zrabowanych kabli nie udało się odzyskać. Z amerykańskiego kredytu towarowego otrzymano nowe, umożliwiając w ten sposób odtworzenie sieci 3 kV. Na koniec 1923 roku moc zainstalowana elektrowni wynosiła już 28,9 MW.
Skomplikowała się sprawa własności elektrowni. Jako przedwojenna własność kapitału niemieckiego na terenie Polski, Elektrownia Łódzka została wliczona w koszt reparacji wojennych i winna stać się własnością Państwa Polskiego. Niemieccy właściciele akcji Towarzystwa Elektrycznego Oświetlenia powinni przekazać je, zgodnie z postanowieniem Traktatu Wersalskiego – Komisji Reparacyjnej w Paryżu. Tymczasem ok. 70% akcji przeszło w posiadanie obywateli szwajcarskich, część pozyskali Francuzi, obywatele Belgii i Polski. W efekcie zamiast państwowej, powołano nową spółkę – „Łódzkie Towarzystwo Elektryczne”, w której niemal 80% akcji objął kapitał obcy (głównie niemiecki). Nowa spółka rozpoczęła działalność w 1925 roku w warunkach słabej koniunktury gospodarczej. Pomimo tego podjęto rozbudowę sieci energetycznej i przygotowano urządzenia pomocnicze do dalszego zwiększenia mocy zakładu. Wykupiono teren fabryczny przylegający do ul. Kilińskiego i rozpoczęto budowę tzw. „Nowej Centrali””.
Na koniec 1931 roku całkowita moc elektrowni (z zainstalowanych 8 turbozespołów i 24 kotłów) wynosiła 70,75 MW. Równolegle do wzrostu potencjału wytwórczego zaczęto rozbudowywać sieć elektroenergetyczną. Centralna część Łodzi była zasilana kablami 3kV, bardziej odległe rejony miasta – liniami 30 kV. Uruchomiono stacje transformatorowe 30/3 kV – „Karolew”, „Inżynierska”, „Dąbrowska”, „Żubardź”, „Ruda”, oraz „Pabianickie Zakłady Włókiennicze”. Na koniec 1931 roku sieć kablowa wynosiła ok. 724 km, a sieć napowietrzna prawie 360 km. Znacznie wzrosła liczba odbiorców energii – przekroczyła 90 tys. użytkowników. Rozpoczęto realizację planowego oświetlenia elektrycznego ulic centralnej części miasta. Lata 30. dla Elektrowni Łódzkiej to dalszy rozwój sieci elektroenergetycznej i pozyskiwanie nowych odbiorców. Elektrownia staje się jedną z największych i najnowocześniejszych w Polsce. Ma dominujący udział w produkcji energii elektrycznej na terenie województwa (ponad 98%). W 1939 roku łączna moc zainstalowana w elektrowni wynosiła 100,75 MW.
